Terug thuis !

Woensdag, 27 juni 2012

SMS om 10u15 :
Op weg naar luchthaven met bus.
Hoe is het weer in België en hoe is het met de konijnen ? Ben benieuwd om tuin te zien.

SMS om 12u45
Bagage afgegeven. 14u05 vertrek.

SMS om 17:25
Aan het wachten in Barcelona. Vertrek hier voorzien om 18u05.

Voor de vlucht naar Brussel vanuit Barcelona verzamelen uiteraard nog een groot aantal Belgen. Er zat ook een groep West-Vlamingen te wachten om in te checken. 'Dat was echt een schok voor mij, dat West-Vlaams. Na maanden ganse dagen Frans gehoord en gesproken te hebben, en dan Spaans.'

En om de wachttijd wat te vullen :

SMS om 17u50:
e k' ure ier oal wes vlams en 'k vroge mi of ofda de veranderinge nie te grwot e vo ne simpele pelgrim die were kjirt van Santiago ! E mo gow seg. 'k Moe ier sien dak do olik gin trooma an over oede. Mo vin tog .....

En terwijl Hugo even later in de lucht hangt, vertrekken er hier in België een aantal mensen richting Luchthaven Zaventem. Nieuwsgierig om hem te zien, te horen en te voelen ...

Na een vlotte autorit ben ik al om 19 uur ter plaatse. Veel te vroeg, maar dat kan me niet deren, ik wil dit moment gewoon niet missen ! Ik koop me eerst iets om te eten en installeer me in de aankomsthal. In een automatisme grijp ik naar mijn GSM om te laten weten aan de anderen dat ik er al ben. Tot er plots een innerlijk stemmetje zegt, 'neen, nu nog niet, neem nog even tijd voor jezelf.' En 't is waar, ik wil dit moment even koesteren. En terwijl ik daar zit, besef ik dat dit het einde is van 'mijn periode alleen'. Al knabbelend, maak ik even snel de eindbalans op. Ik vind van mezelf dat ik het goed gedaan heb, het was verrijkende periode. Ik ontdekte nieuwe kanten aan mezelf en ook de banden met mijn zonen zijn aangespannen. Toch was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik miste Hugo regelmatig en ben de hemel dankbaar dat er zoiets bestaat als GSM en internet. Wat moet dat geweest zijn in vroegere tijden als een pelgrim vertrok en er totaal geen contact meer mogelijk was ?  Ik ben blij dat hij terug is en benieuwd wat deze tocht met hem gedaan heeft. Het is een nieuw begin. Zowel voor Hugo als voor mij en de kinderen. We zullen deze immense ervaring en hetgeen het met ons allen deed weer een plaatsje moeten geven in onze omgang met elkaar. Maar we zijn er klaar voor !

Even later kom ik Va al tegen in de aankomsthal. We lopen samen wat rond in de luchthaven en gaan iets drinken met zicht op de - weinig - vertrekkende vliegtuigen. Intussen komen ook Bob en Francine en Lieve aan. We zoeken een plekje uit recht tegenover de deur waar hij straks zal doorlopen. Bob houdt de landingen- en bagagegegevens in het oog. Spannend !
En dan om iets na 21 uur is het zover : hij komt door de deur !  Eens stralend gezicht,  met zijn wandelstaf in de lucht. Hij ziet er goed uit, enorm vermagerd maar intens gelukkig !  Wat een weerzien ! Verwondering en toch direct weer die vertrouwdheid. Die 4 maanden afstand zijn in enkele seconden als sneeuw voor de zon verdwenen.

Na de nodige omhelzingen gaan we samen iets drinken. De compostella en zijn stempelboekje worden er al eens bijgehaald en de eerste pelgrimsverhalen komen naar boven. Het is duidelijk dat Hugo alleen nog maar fysiek thuis is. Bij alles wat hij vertelt, straalt hij van geluk.

Dan gaan Va,  Lieve, Bob en Francine richting trein. Ik en Hugo gaan naar de auto en laten de kinderen thuis weten dat we er binnen 3 kwartier aankomen. Aaron wou het zo dat papa gewoon weer kwam binnenwandelen langs de achterdeur 'zoals gewoonlijk.' En zo geschiedde. Alweer omhelzingen, voelen, mekaar bekijken en verwonderingen uitspreken. De bloemen en kaartjes van de supporters op tafel doen deugd ! Gelukkig is het een goede droge avond en kunnen we buiten zitten. De glazen, de wijn en de hapjes worden boven gehaald, de tuinkaarsen aangestoken. Aaron haalt er nog een zaklamp bij en samen loodsen we papa door de tuin zodat hij het resultaat van het vele werk dat er verzet is al een beetje kan zien. Verwondering alom !  We praten nog lang, maar uiteindelijk haalt de vermoeidheid het. Dus gaan slapen. We lachen ons een breuk als blijkt dat papa zijn vertrouwde pyjama nu vele maten te groot geworden is. Maar het houdt Hugo niet tegen om na maanden terug in zijn eigen bed te stappen. En al gauw ligt er eentje te snurken. Wie klaagde ook al weer over snurkers op de camino ?