Afscheidswoord Nele

Beste bekende en onbekende lezers,

Dit is het laatste bericht van mijn hand op deze blog.
Het was een waar genoegen dit te mogen doen !
We wisten bij Hugo's vertrek absoluut niet dat we de blog op deze manier zouden aanpakken. Het is spontaan gegroeid. Maar misschien toch niet zo verwonderlijk. Want ik ben al mijn hele leven een dagboekmens. Ik kriebelde al vele schriften en agenda's vol met mijn doen en laten, gevoelens en gedachten. Hugo is eerder - zijn naam zegt het zelf - een denker. Voor hem is het eerder een last zijn soms ruime en verregaande gedachten te moeten vertalen, verankeren - voor hem is het zelfs beperken - in geschreven woorden. De blog is dus eigenlijk een kolfje naar mijn hand.

Toen we Hugo's beslissing om op pelgrimstocht te gaan bekend maakten, waren we verrast door de vele enthousiaste en vooral oprechte reacties. We vroegen ons onder mekaar zelfs af wat het was dat mensen zo deed reageren. Was het het ontsnappen aan het hectische leven ? het alleen zijn ?  het onderweg zijn ? het back to basic principe ?Zonder te weten of we correct zijn, hadden we het vermoeden dat het te maken heeft met 'een doel hebben'. Een heel duidelijk en vooraf vastgelegd doel en daar in je eentje, eens los van de dagelijkse gekende dingen en mensen, bewust, rustig en gestaag aan werken. We kregen ook het gevoel dat bepaalde mensen diep van binnen geraakt worden of een connectie hebben met het pelgrimeren en dat het in contact komen met iemand die het daadwerkelijk gaat doen, hen confronteert met hun eigen diepe innerlijke verlangen.
Maar om het niet nog langer te maken : het zijn juist deze oprechte reacties en vragen die ons aanzetten om een blog op te starten. Hugo zette alles klaar, maar het bleef een vraagteken hoe hij het onderweg zou klaren om er ook maar iets op te krijgen. De avond na Hugo's vertrek trok ik mijn stoute schoenen aan en zette er toch maar iets van op de blog. En de positieve reacties deden de rest.

Elke avond belden we naar mekaar. Naast de telefoon ligt bij ons altijd een notablokje.
Het is een tweede natuur van mij om te noteren tijdens het telefoneren. Ik was gefascineerd van wat hij allemaal meemaakte, zijn  stemmingen, zijn emoties en enthousiasme. Ik poste het aanvankelijk wat zoekend op de blog, een beetje met het gevoel dat ik iets deed wat van een ander was. Ik verschoonde dit met de gedachte dat ik op voorhand wist dat Hugo nooit de tijd en de energie zou kunnen opbrengen om iets op de blog te zetten. Ook na de eerste berichtjes kwamen positieve reacties. En zo is het gegroeid en heb ik trouw elke dag een verslagje geschreven. Het notablokje naast de telefoon werd al snel vervangen door een A-4 schrift, en nog één en nog één en nog één .....

Het was voor mij de ideale uitlaatklep om iets te doen met de vele informatie en indrukken die ik rechtstreeks van Hugo kreeg. Daarbovenop kon ik de informatie die ik kreeg na uren surfen en lezen op het internet over elke dorpje waar hij langs ging nuttig gebruiken. Ik kon mijn natuurlijke nieuwsgierigheid naar landschappen, natuur, steden, historische gebouwen en gebruiken botvieren. Want dit gezamenlijk project was - en is - voor mij zo belangrijk dat ik elke dag er van toch niet zo maar voorbij kan laten gaan? Dat moest gewoon vastgelegd worden !

In het begin was het ook een ideale manier om met de vrijgekomen tijd om te gaan.
Het compenseerde het gemis en het feit dat ik hier in de werk-school-gezin-huishouden-sfeer achterbleef. Maar laat ik eerlijk zijn, het was bij momenten ook soms wel zwaar en het ging niet altijd vanzelf. Vooral het 'wisselen in de tijd' maakte het soms wel moeilijk.
Na elke telefoon wist ik waar hij 's anderendaags naar toe ging en daar zat ik mij dan over te informeren. Ik leefde dus met Hugo mee en was dus eigenlijk altijd vooruit bezig. Maar als ik aan de blog werkte, moest ik weer achteruit, enkele dagen terug. En dan moest ik weer informatie die ik al verwerkt had weer gaan opzoeken en opvissen. Ook het feit dat Hugo aan de telefoon natuurlijk niet chronologisch vertelt. Ik had na elk gesprek toch gemiddeld wel 4 à 5 bladzijden vol gekriebeld. Die las ik dan dagen later opnieuw en opnieuw om er een logische volgorde in te krijgen en dingen te zien die bij mekaar passen. En natuurlijk ook beslissen wat zet je op de blog en wat niet. Want het gaat natuurlijk nog altijd om Hugo, wil hij wel dat ik bepaalde dingen wereldkundig maak ? Of hoe verwoord ik sommige dingen ? Want tenslotte weet je niet wie je blog leest.

Maar goed, het is ons gelukt. Ik heb Hugo's camino in mijn hoofd meegemaakt en heb er op basis van wat hij vertelde iets van gemaakt. Ik ben er mij volledig van bewust dat het hier en daar wellicht niet allemaal exact juist is wat ik beschreven heb. Hugo zou misschien bepaalde zaken of gebeurtenissen anders weergeven. Ik heb in elk geval mijn best gedaan om toch telkens 'zijn verhaal' te brengen. En, als zeg ik het zelf, ik ben fier op het resultaat. Maar nog het meest op het feit dat ik mensen heb kunnen beroeren. Dat ik jullie toegelaten heb in ons project, zodat ook jullie konden lezen, voelen en begrijpen wat Hugo als pelgrim meemaakte en ervaarde, zodat jullie een beetje mee op stap konden.

Maar ere wie ere toekomt. Het is nog altijd Hugo die stap voor stap naar Santiago en tot aan het einde van de wereld gestapt is. Ook daar ben ik trots en fier op ! Ik wist van meetaf aan dat hij het zou halen. Ik weet dat het een doorzetter is, iemand die kan afzien en toch blijft volhouden. Ik ben blij dat hij bepaalde zaken heeft kunnen loslaten, dat hij intense ervaringen had en vooral dat hij op zijn weg de inzichten en antwoorden kreeg die hij wou. Ik ga het hier dan ook bij laten en het échte slotwoord aan hem overlaten.

Bedankt voor het lezen van de blog en voor de leuke reacties en aanmoedigingen die we van jullie kregen. En misschien wel tot een volgende keer ...

Liefs,

Nele